معجزه‌هاي شيرين من♥♥❤❤❥

در پوشاندن لباس مشكي به تن دخترها شك داشتم.دوست دارم دخترهايم انسانهايي آزاد و البته آزاده باشند و راه خودشان را با تفكر و تعقل انتخاب كنند... دوست ندارم  اجباري در نوع پوشش برايشان قائل باشم. ارزشها وقتي دروني شد از كوزه برون مي‌تراود... اما مثل اينكه مسئله حسين(ع) فرق دارد... قلبي‌تر از آن است كه من نقشي در آن داشته باشم.... دلهاي اين دو تا وروجك زلال تر از اين تفكرات است... با شوق و ذوق پوشيدند و خيلي قشنگ نشستند و همديگر را بغل كردند و زيباترين عكس دونفره‌شان را گرفتند....   « ماماني! لباس محرمم كو... بپوشم برم هيئت!» « ماماني من امروز با ملي‌جون لپه پاك كردم كه غذا درست كنيم واسه...

  از همان اول كه مي‌خواهيم غذاخوردن را شروع كنيم آوا مي‌گويد: آب...آب.... تا آب را برايش در ليوان بريزم و به دهانش برسانم همينطور مي‌گويد آب! ...خب چند لحظه‌اي صدا قطع مي شود تا آب بنوشد... بعد از نوشيدن آب به چشمانم خيره مي‌شود ...همچنان چشمان زيبايش درخواست دارند. درخواست چي؟ چند ثانيه ديگر ... « آب! آب! » شك دارم كه باز هم آب بخواهد. اين بار نگاهش را دنبال مي‌كنم... به دوغ مي‌رسم! دوغ را نشانش مي‌دهم و مي‌گويم دوغ مي خواهي؟... لبخند مي‌زند و مي‌گويد: دا! دا! ... آخ كه از همان اول دلبندم دوغ مي‌خواست... دلبندم حالا ديگر مي داند كه اين يكي اسمش آب نيس...

در حال خوردن شام نيم‌نگاهي هم به تلويزيون داريم... تلويزيون دارد سريال «ماتادور» پخش مي كند با ظاهر شدن چهره « شقايق فراهاني» بر صفحه تلويزيون جانان با تعجب مي گويد: « مامان ببين مريم زمان! » مريم زمان اسم نقش اين بازيگر در سريال ديگري بود.   جانان كنار من روي مبل نشسته ، طبق معمول هر شب تلويزيون روشن است ... قهرمان داستان وارد خانه‌اي مرموز شده  كه جانان رو به من مي كند و مي گويد« مامان چشمامو بگير نبينم....»     ************ كلا در خانه ما تلويزيون يك فلورنرمال شبانه است ...  از ساعت 8 شب روشن مي شود تا وقت خواب. در حال انجام كارهاي...

  وقتي جانان نقاش مي شود....  دفتر و ماركر نويي را كه از شهر كتاب خريده بودم  يك آن دست جانان ديدم... تا خودم را برسانم كارش را كرده است ... خيلي زود اثر هنري خود را در دفتر نو من ماندگار كرد.... اينهم يك اثر هنري ديگر  كه البته من فقط خورشيد خانوم و ابر را در آن تشخيص مي دهم...   جانان و آوا در نمايشگاه گل و گياه       بيماريهاي قلب به روايت جانان...   وقتي «ملي‌جون» مي رود ... اصولا با رفتن ملي‌جون در خانه ما قيامتي به پا مي شود ... قبل از رفتنش بايد بساط عيش و نوشي براي دلبندان بچينيم تا مراسم بدرقه خيلي دراماتيك...

يك روزهايي هست كه فقط مي خواهي درحال و هواي خودت باشي . خودت هستي و در روزمريگي‌هايت گير افتاده‌اي. و عجيب، اين اينرسي سكون حال خوبي هست! اما همين‌طور  كه سركار مييروي و ميآيي و ول مي چرخي و بچه بزرگ مي كني و قرمه سبزي مي‌پزي و در اينرسي ساكن خودت غرقي ...  از اعماق ماهيچه‌هاي پاپيلاري قلبت كسي مي گويد خب! تا كي مي خواهي روي اين پله بنشيني و استراحت كني؟ پله‌هاي بعدي هنوز مانده‌اند . اين همه خون‌دل خوردي و جنگيدي براي هدفت... حالا   هدف چند پله رفته بالاتر تو هم برو...برو تا آخر برو... و تو مي ماني و يك تصميم كه از ذهنت مي گذرد و بر رفتارت جاري مي شود و خيلي زود به آن عادت ...

جانان: ماماني من مي خوام اتاق انتظار داشته باشم! من: وقتي بزرگ شدي اگه خانوم دكتر شدي تو مطبت يه اتاق انتظار هم داري! جانان: نه مامان من مي خوام بزرگ شدم « دورا» بشم!   پي‌نوشت: دورا نام يك شخصيت كارتوني است. مي دانم كه خيلي از شما ها مي دانيد و البته خيلي ها هم نه!   ...

  چند روزي آواي مادر ناخوش بود . نه لب به غذا زد نه به شير... فقط آب مي خورد و غرغــــــــر مي كرد. هرقاشق غذايي كه به سمت تودل‌بروي ما مي رفت با گريه سرش را برمي گرداند و با چشمهاي گريان مي گفت « نه نه نه نه نه نه»  اين يك هفته بي‌غذايي دختر فسقلي مان را فسقلي تر كرد... و نازك نارنجي! و شايد اين اولين بار بود كه نگراني خواهرانه را در چشمان دريايي جانان مي ديدم؛ «- مامان آوا چي‌شده؟» «- مامان دارو دوس نداره نمي خوره ولش كن!» « - عزيزم، گشنگم ! چي شده؟»   و اما «ملي‌جون» اسفند دود مي كرد و تخم‌مرغ مي شكست . و البته كه ب...