معجزه‌هاي شيرين من♥♥❤❤❥

براي جانان و آواي عزيزم ؛ بهارم دخترم از خواب برخيز شكرخندي بزن شوري برانگيز گل اقبال من اي غنچه ناز بهار آمد تو هم با او بياميز *** بهارم دخترم آغوش واكن كه از هر گوشه گل آغوش واكرد زمستان ملال انگيز بگذشت بهاران خنده بر لب آشنا كرد *** بهارم دخترم نوروز آمد تبسم بر رخ مردم كند گل تماشاكن تبسمهاي او را تبسم كن كه خود را گم كند گل   دوستاي خوبم ! بهارتان زيبا ...دلهاتون شاد! ...   ...

عاشق روزهاي آخر اسفندم... كاش مي‌شد از اين روزها بيشتر لذت ببرم.  به دانه هاي جوانه زده گندم نگاه مي كنم و برايشان مي خوانم: «برآر اي بذر پنهاني سر از خاك زمستاني »  چشمهايم مست  اين همه زيبايي  مي شود...  جانان مي‌گويد « مامان امروزم رشد كردنا...» و اين اولين باري است كه «رشد كردن» را به كار مي برد... آوا دستانش را باز مي كند كه بغلم بيايد و ببيند ... حالا آوا هم  جوانه ها را نوازش مي كند. با همان انگشتاني كه از لاي فايبرگلاس آبي بيرون زده اند...و من بي اختيار زمزمه مي كنم:  ناز انگشتاي بارون تو باغم مي كنه.... ********** ...

   حالا ديگر يك هفته گذشته ...يك هفته پردرد. هفته‌اي كه هر لحظه‌اش با خود مي گفتم : كاش دست من مي‌شكست... آواي دلنشينم تازه ياد گرفته بود كه از ميز بالا برود. يك- دو- سه را مي گفت و و با چشمان خندانش نگاهم مي كرد. همين‌كه لبه ميز مي‌ايستاد و مي‌ديد نگران به سمتش مي‌روم تا دستش را بگيرم و پايين بياورم به نظرش بازي خيلي جذابي مي آمد... و چه خوشحال بود. بعد از چند بار بالا و پايين رفتن مشغول بازي ديگري شد... چند ساعتي گذشت تا اينكه دوباره بالاي ميز رفت و اين بار پايش ليز خورد و افتاد.  صداي خرد شدن استخوان نازكش به گوش باباكيوان رسيد. دختر نازنينم را بيمارستان برديم. گرافي ساده گرفتيم :...

جانان: «ماماني من شما رو سيكس  (six)  دوست دارم ، بابايي رو سون (seven)  دوست دارم... (بعد از كمي فكر كردن )... آوا رو هم تري (tree) » خب! من كه راضي‌ام ... فقط يكي كمتر از پدرش مرا دوست دارد و اين يعني خيـــــلي! و  تا به حال هم به كسي نمره بيشتر از seven  نداده است....     ...

اصلا فكر نمي كردم كه وسط چله زمستان با دو تا فسقلي به مسافرت بروم... آن هم گيلاني كه ده روز پيش 2 متر برف باريده‌بود... اما خب فاميل است ديگر... عروسي مي گيرد و دعوت مي كند و نروي دلخور مي شود. حالا بعد از آن برف پرآوازه هوا بقدري خوب شده بود كه باورمان نمي شد اينجا همان جاييست كه هفته پيش يكدست سفيد بود و زندگي خود اهالي فلج شده بود... و من عاشق اون حس ميكس گرما و سرما هستم.... وقتي گرماي خورشيد و سرماي زمستان با هم دست و پنجه نرم مي كنند . هوايي مثل فروردين يا مهر... اما حالا وسط بهمن كياشهر هوايي دارد اينقدر لطيف... و سفر هم عالی بود. کوتاه و دلچسب و البته دو تا وروجک ها خیلی خیلی ماه بودند و خدا رو شکر همه چیز خوب بود. جانان...

  حالا ديگر جانان از مشتريان پروپاقرص شهركتاب است. شهركتاب ايران‌زمين يكي از جاهايي است كه جانان براي رفتن به آنجا هميشه اشتياق دارد.... از همان اول كه وارد مي شويم مي‌رود سمت كتابهايي كه خودش مي داند برايش مناسب است... بعد از كمي نگاه كردن به قفسه كتابها  يكي را برمي دارد و مي رود مي نشيند. بعد آن را باز مي كند و داستان سرايي شروع مي شود... گاهي آرام و گاهي هم بلند بلند شروع مي كند به خواندن قصه.... خواندن كه نه ... خلق قصه‌ از عكس هايي كه مي بيند... بعد كتاب را سر جايش مي گذارد و يكي ديگر را برمي دارد.... اما بعضي كتابها هم بعد از ديدن، راهي سبد مي شوند.... « اينو ديگه بايد بخريم!»   ...

امروز آسمان تهران بعد از مدتها به لطف باران رحمت ديشب آبي بود و زيبا ! و خوشرنگي‌آسمان وقتي برايم زيباتر شد كه جانان سه و نيم ساله‌ام هم خيلي زود اين تفاوت را درك كرد... طفلكم تا به حال فقط در نقاشي‌هايش آسمان را آبي ديده و ابر را سفيد... اما امروز خيلي زود با ديدن آسمان گفت: «مامان ببين ابرا سفيدن....ببين آسمون آبيه! مي بيني؟» و من حالا مي فهمم كه چرا هميشه با اينكه آسمان را آبي مي كشد باز هم با شك مي پرسد: «مامان آسمون آبيه؟» كودكم فقط كمي آسمان آبي مي خواهد... كمي هواي تازه... كمي اكسيژن بدون سرب!   پي‌نوشت: خيلي وقت است كه اينجا چيزي ننوشته ام... نه اينكه حرفي نداشته ب...

  ...

 روزهای سرد زمستان هم یکی بعد از دیگری می‌آیند و می‌روند و انگار نه انگار که این عمرگرانمایه ماست.... دخترها دارند بزرگ می شوند و هر روز تجربه‌‌های جدیدی به زندگی‌یشان اضافه می‌شود... حالا آوا هجده ماهه شده است و برای خودش کلماتی دارد منحصربفرد...  آنا ( مامان) - آگا ( بابا) - آدا( جانان) آب ( هر نوع نوشـــــیدنی است و بعد از خوردن هر نوع دارو هم بلافاصله «آب - آب » می‌گوید حتی بعد از خوردن قطره فلج اطفال در مطب دکتر! ) دو - ســــــــــه ( موقع بازی و پریدن ) دوووده ( جوجه ) عسیس  و گاهی هم عــــس ( عزیز ) اوه ! (موقعی که ک...